در ۸ دسمبر، طالبان ۹ زن و ۱۸ مرد را در ملاءعام در یک استادیوم فوتبال در چاریکار پروان به اتهامات مختلفی از جمله سرقت، «رابطه نامشروع» و فرار از خانه شلاق زدند. صدها تن از اهالی محلی هم برای تماشا جمع شده بودند.
در ۶ دسمبر، دادگاه ولسوالی گوشته در ننگرهار فرمان شلاق زدن یک زن و دو مرد را به اتهام «رابطه نامشروع» صادر کرد. جنگجویان طالبان در پیش چشم صدها تماشاگر حکم شلاق را اجرا کردند.
در ۳۰ نومبر، طالبان دو زن و سه مرد را طی یک محاکمه صحرایی در ولایت ایبک سمنگان شلاق زدند. این زنان به اتهام «زنا» و مردان به اتهام سرقت دستگیر شده بودند. طالبان علاوه بر مجازات جسمی شامل ۵۰ ضربه شلاق، به زنان توهین کرده و آن‌ها را «فاحشه» و «نجس» خواندند.
در ۲۴ اکتبر، جنگجویان طالب در تخار زنی و مردی را به اتهام صحبت تلفنی و «رابطه نامشروع» شلاق زدند. این دو قربانی در ولسوالی درقد در تخار در ملاءعام محاکمه شدند و هر کدام ۳۰ شلاق خوردند.
در ۲۳ نومبر، طالبان ۱۲ تن از جمله سه زن را در لوگر به اتهام رابطه نامشروع و سرقت در استادیوم ورزشی شلاق زدند. در شبکه‌های اجتماعی از تماشاگران برای حضور دعوت شده بود ولی از آن‌ها خواسته شد که از این مراسم فیلم نگیرند.
در ۱۱ نومبر، در تالقان تخار، طالبان در ملاءعام نُه زن و ده مرد را به اتهام روابط نامشروع و «تلاش برای فرار» شلاق زدند.
***
این اتفاقات استثنایی نبوده، بلکه از زمان بازگشت طالبان در سال گذشته، مدام رو به افزایش است. خطرناک‌تر این‌که این کارهای وحشیانه از سوی طالبان تحت لوای شریعت اسلام انجام می‌شود.
هبت‌الله آخوندزاده، امیر طالبان، به قضات دستور داده تا شریعت را تمام و کمال اجرا کنند، از جمله اعدام و سنگسار و شلاق و قطع عضو در ملاءعام. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، در توییتر خود با اعلام این خبر و تاکید بر اجرای شریعت گفت که تمام مصادیق «حدود» و «قصاص» باید اجرا شود. که «حدود» شامل کارهایی مثل رابطه نامشروع، افتراء، شرب خمر، سرقت، آدم‌بایی و راهزنی، «ارتداد» و شورش است.
سرکوب و بدرفتاری با زنان و دختران در افغانستانِ تحتِ طالبان تازگی ندارد. در دهه ۱۹۹۰ هم استفاده از زمین‌های فوتبال برای اجرای اعدام و سنگسار و لت و کوب کردن افراد در ملاءعام یکی از ویژگی‌های اساسی حاکمیتِ وحشیانهٔ طالبان بود. «النصر و بالرعب» برای رام کردن مردم، جزوِ اساسِ باورهای طالبانی است.
اما به رغم شواهد فراوان از احیای نظام سرکوبگر و وحشی طالبان، برخی از به‌اصطلاح «کارشناسان» کماکان می‌گویند که «طالبان ۲» رژیم متفاوتی هستند و حقوق حقهٔ زنان را پایمال نمی‌کنند. اما طالبان همان‌طور که به درستی از ذات‌شان توقع می‌رود، برای زندانی‌کردنِ زنان هر کاری می‌کنند.
متاسفانه این بار طالبان مصونیت دارند، و مدام استراتژی‌هایی برای حذف سازمان‌یافتهٔ زنان از تمام عرصه‌های عمومی کشور طراحی می‌کنند.
همین امسال بود که «فرمان حجاب» صادر کردند و حجاب کامل را برای تمام زنان افغانستان الزامی کردند. وزارت امر بالمعروف و نهی عن المنکر، برقع را «بهترین حجاب» معرفی کرد که تمام بدن از سقفِ سر تا کفِ پای زنان را بپوشاند.
در صورت عدم رعایت حجاب از سوی زنی، ابتدا به محرمِ او اخطار داده می‌شود. دفعهٔ دوم سرپرستِ او از سوی طالبان احضار می‌شود، و در صورت تکرار، سرپرستِ او را سه روز زندانی می‌کنند. در صورت تکرار، سرپرست مرد به دادگاه برای مجازات بیشتر فرستاده می‌شود.
از ۱۰ نومبر، هم طالبان مانع ورود زنان به پارک‌های تفریحی کابل شدند. در ۲۴ نومبر، برای آسیبِ بیشتر به رفاهِ حالِ زنان افغانستان، وزرات امر به معروف طالبان با صدور فرمانی جدید، در نُه ولسوالی ننگرهار، مراجعهٔ زنان به شفاخانه‌ها یا مطب داکتر را بدون محرم شرعی ممنوع کردند.
در ۲۶ نومبر، وزارت امر به معروف طالبان دستور تعطیلی آرایشگاه‌های زنانه در ولایت پروان را صادر کردند و گفتند که آرایش زنان حرام است. چند روز قبل از آن هم افراد طالبان در بخش‌هایی از چاریکار به خیاطی‌های زنانه وارد شدند و گفتند مغازه‌های خود را تعطیل کنند.
همهٔ این‌ها یعنی صدها هزار دختر در افغانستان به جای درس خواندن هر روز باید مشغول کار زارعت یا کار در خانهٔ دیگران، قالین‌بافی، پرستاری از بچه‌های خانواده یا دام‌های خانه، یا آوردنِ آب آشامیدنی و پختن نان باشند. در واقع آن‌ها برخلاف میل‌شان از دانش‌آموز تبدیل شده‌اند به کودکان کار.
***
از طرفی مخالفت‌های سازمان‌های مختلف بین‌المللی و دولت‌های خارجی چیزی جز اقدام نمادین و محکومیت و انتقاد کردن نبوده است.
مثلا در ۲۸ نومبر، سفارت آلمان در افغانستان شلاق‌زنی در ملاءعام را نقض فاحش حقوق بشر خواند، و در توییت خود نوشت: «طالبان ملزم به رعایت قانون بین‌الملل و کنوانسیون منع شکنجه است». برخی سازمان‌های بین‌المللی هم شلاق و شکنجه در ملاءعام را محکوم کردند و از طالبان خواستند این‌گونه اقدامات غیرانسانی را فورا متوقف کند.
اما این حرف‌ها هیچ تاثیری نداشته است.
همچنین در ۲۵ نومبر، عفو بین‌الملل گفت که طی حاکمیت ۱۵ ماهه طالبان، حقوق زنان و دختران افغانستان پایمال شده است. و از این گروه خواست که سرکوب زنان و دختران را متوقف کنند.
در ۲۵ نومبر هم هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) از طالبان خواست تا برای برقراری صلح پایدار در کشور، خشونت علیه زنان و تضعیف حقوق زنان را متوقف کند.
اما طالبان با اشاره به تغییر زمین بازی و انتقاد یوناما، به شدت واکنش نشان دادند و سخنگوی‌شان در توییتر نوشت: «کشورها و سازمان‌ها نباید اجازه دهند تا اشخاص از آدرس آن‌ها در مورد دین مقدس اسلام اظهارات غیرمسئولانه و تحریک‌کننده داشته باشند!»
***
در افغانستان زنان شکنجه می‌شوند، لت و کوب می‌شوند، شلاق می‌خورند، از فضاهای عمومی حذف می‌شوند، از تحصیل و اشتغال محروم می‌شوند، و در تمام عرصه‌های زندگی مورد ستم قرار می‌گیرند. همهٔ این‌ها هم به بهانهٔ دین و حفظ آبروی خانواده و قبیله انجام می‌شود. همین‌طور ادامه یابد، دور نیست روزی که زنان افغانستان در عمقِ تاریکِ ستمِ بی‌امانِ رژیم افراطی طالبان غرق شوند.
