اگر کنگره و دولت بایدن کاری نکنند، سربازان زن افغان که از سوی آمریکا تعلیم دیده بودند و دوشادوش نیروهای آمریکایی در افغانستان جنگیدند و بعد به‌طور قانونی به آمریکا برده شدند، وضعیت قانونی خود را در تابستان آتی از دست خواهند داد.
از سال ۲۰۱۱ نیروهای ویژه آمریکا سربازان زن در ارتش افغانستان را دست‌چین کردند تا در جاهایی که مردان نمی‌توانند کار کنند فعالیت کنند: بازجویی و تفتیش بدنی زنان و حملات متعدد برای شکار تروریستان و طالبان.
این جوخهٔ تاکتیکی زنان، که بخشی از ستاد فرماندهی عملیات ویژه اردوی ملی افغانستان بودند، از طریق غربالگری سختگیرانه انتخاب شدند و از سوی نیروی تکاوری ارتش آمریکا و دیگر نهادهای آمریکایی تعلیمات سختی دیدند. این کوماندوها همراه با نیروهای ویژه آمریکا در صدها ماموریت نبرد مستقیم علیه طالبان جنگیدند.
دو سال «آزادی مشروط بشردوستانه»
با سقوط افغانستان به دست طالبان در سال گذشته، کوماندوهای زن افغانستان در هیچ‌یک از لیست‌های تخلیه قرار نداشتند. توجه اصلی به مترجمان مرد و کارکنان سابق دولت آمریکا معطوف بود. اما چون هویت جنگجویان زن بر طالبان آشکار بود، یقین بود که این زنان، به خاطر کارشان همراه با نیروهای آمریکایی، قربانی تجاوز، شکنجه و قتل خواهند شد.
به لطف تلاش‌های بی‌وقفه سربازان امروز و سابق در تیم حمایت فرهنگی ارتش آمریکا، حدود ۴۰ جنگجوی زن افغانستان به شکل امن و قانونی تخلیه شدند و تحت قانون «آزادی مشروط بشردوستانه» به آمریکا برده شدند.
جوزف ووتل، فرمانده بازنشسته مرکز فرماندهی نیروهای آمریکایی گفته است: «این زنان افغان در فرهنگی که رهبری و فعالیت زنان را تشویق نمی‌کند، پیشگام شدند و همه چیز خود را برای هم‌وطنان‌شان و متحدان آمریکایی‌شان به خطر انداختند. این گروه شایسته حمایت ماست».
سیاست‌بازی در واشنگتن، و بوروکراسی پوچ
کوماندوهای سابق بعد از ورود به آمریکا در پایگاه‌های نظامی آمریکا سکنی داده شدند و سابقهٔ آن‌ها چک شد. برای آن‌ها شماره تامین اجتماعی صادر شد و از مسکن، شغل، و کلاس‌های زبان برخوردار شدند و در جاهای مختلفی در آمریکا زندگی تازه‌ای را شروع کردند.
اما به‌رغم شجاعت این زنان در تشکیل زندگی تازه و سازنده در آمریکا، اگر واشنگتن انفعال به خرج دهد، آزادی مشروط بشردوستانه آن‌ها دو سال بعد از سقوط کابل منقضی خواهد شد.
این زنان صدقه نمی‌خواهند. آن‌ها شغل و زندگی سازنده‌ای دارند. بعضی از آن‌ها وارد خدمت ارتش آمریکا شده و به امنیت ملی آمریکا کمک می‌کنند. آن‌ها خود را در نبرد ثابت کرده‌اند؛ آن‌ها فرهنگ آسیای میانه و صحبت به چندین زبان را بلد هستند.
ولی این گروه کوچک از زنان پیشگام که همه چیز را به خاطر خدمت در کنار نیروهای آمریکایی از دست دادند، حالا در ترس و بلاتکلیفی مداوم زندگی می‌کنند.
قانون پذیرش مهاجرین افغانستانی می‌تواند این وضع را عوض کند، اما هنوز در کنگره گیر کرده است. این زنان حالا در دریای سیاست‌بازی واشنگتن و بوروکراسی پوچ آن، و یک سیستم مهاجرت به شدت سیاست‌زده، سرگردان هستند.
نگرانی‌های کنگره درباره پناه دادن به هزاران پناهنده افغانستانی بی‌شک در بسیاری موارد صحیح است، اما نه برای جوخهٔ تاکتیکی زنان. این کوماندوها چندین بار تمام و کمال چک شده‌اند، از جمله بررسی سوابق، آزمایش‌های بیومتریک و پلی‌گراف‌های متعدد.
عدم به رسمیت شناسیِ این امر و ارزش این سربازان شجاع، اشتباهی خواهد بود که ممکن است هزینه‌های متعددی را برای سال‌ها در پی داشته باشد.
کاهش محدودیت‌های مهاجریت برای کسانی که همراه با ارتش آمریکا در خارج خدمت کرده‌اند، سنتی جاافتاده در آمریکاست. بعد از جنگ ویتنام، دولت آمریکا به کسانی که دوشادوش سربازانش جنگیدند کمک کرد. اما کنگره زنانی را که در طولانی‌ترین جنگ تاریخ آمریکا همراه نیروهای آمریکایی خدمت کردند و همه چیز خود را فدا کردند نادیده گرفته است.
این پیام خطرناکی است که آمریکا به متحدان فعلی و آتی خود می‌فرستد.
بیل ریچاردسون، که دخترش در تیم حمایت فرهنگی آمریکا خدمت کرده است، به تخلیه کماندوهای زن افغان کمک کرد. او در نیروی دریایی خدمت کرده و کاراگاه پلیس بازنشسته در تمپل آریزونا است.
